Η ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ

Πόσο μου έχει λείψει η βουβή επικοινωνία. Εκεί που οι λέξεις είναι άχρηστες και παρασιτικές. Εκεί που μια υγρή ματιά, μια αδιόρατη κίνηση του φρυδιού, ένα ανεπαίσθητο λίκνισμα του κορμιού πυροδοτούν τις αισθήσεις , κόβουν την ανάσα και την αντικαθιστούν με αυτό το μοναδικό νέκταρ των μουσών, της έλξης, της προσμονής, της παρηγόριας. Ένα αέρινο άγγιγμα, δήθεν τυχαίο, σου αποκαλύπτει τον άλλο κόσμο, εκεί που η ψυχή είναι εν οίκω. Πόσο μου έχει λείψει η λατρεμένη μέθεξη, η συνομωσία των εραστών. Εκεί που η ζωή είναι την ίδια στιγμή στο απόγειο της και σε αγαστή συνομιλία με τον θάνατο, αφοπλίζοντας τον από το μεγάλο του όπλο, τον φόβο. Θεέ μου ας το ζήσω αυτό μια φορά ακόμα για να φιλιώσω με τον χαμό. Κι αν το ζήσω, βοήθησέ με να το αντέξω.